De verplichte bepalingen van de factuur vallen onder de taalwetgeving

Het koninklijk besluit van 18 juli 1966 houdende coördinatie van de wetten op het gebruik van de talen in bestuurszaken bepaalt immers: "voor de akten en bescheiden, die voorgeschreven zijn bij wetten en reglementen … gebruiken de private nijverheids-, handels- en financiebedrijven de taal van het gebied waar hun exploitatiezetel of onderscheiden exploitatiezetels gevestigd zijn". Dit resulteerde in Vlaanderen in het decreet van 19 juli 1973 tot regeling van het gebruik der talen.

Relevant criterium is de plaats waar de feitelijke commerciële bedrijvigheid gebeurt. Is dit in het Nederlands taalgebied, dan is de taal van de wettelijk te vermelden bepalingen op factuur het Nederlands (dit zijn onder meer: identiteit partijen, voorwerp, datum, de vermelding "factuur”, prijs enz.). Is er geen factuurverplichting, dan is de taalkeuze vrij. Algemene voorwaarden vallen niet onder de dwingende taalwetgeving. Algemene voorwaarden overgemaakt in een taal die de klant niet begrijpt, zijn niet tegenstelbaar. Hier speelt de algemene logica wel: in de taal van de klant.

Nietigheid van de factuur

Een factuur opgesteld in strijd met de taalvoorschriften, is nietig. Een vlotte invordering wordt alzo problematisch: facturen die in een verkeerde taal werden opgesteld, hebben juridisch geen uitwerking zolang zij niet vervangen zijn door regelmatig opgestelde facturen. Een zware sanctie die op gespannen voet stond met het Europees principe van vrij verkeer van goederen. Uit het arrest van Europese Hof van Justitie d.d. 21 juni 2016 (C-15/15 (New Valmar)), volgde per 7 juli 2017 een decretaal ingrijpen.

Na tussenkomst van het Europees Hof van Justitie: Driewerf hoera?

Niet echt. Voortaan mag een factuur gericht aan een natuurlijke persoon/onderneming gevestigd in een andere Lidstaat van de E.U. of E.E.R. dan België, bijkomend rechtsgeldig in een officiële taal van de lidstaten van E.U. of E.E.R. opgemaakt worden.Facturatie aan anderstalige landgenoten of aan klanten die niet gevestigd zijn binnen de E.U. of de E.E.R., kan daarentegen nog steeds alleen in het Nederlands. De reflex blijft dus dezelfde: ofwel een meertalige factuur, ofwel een dubbele factuur: één in het Nederlands en één in de taal van de klant.